باد و باران

یک شب به کنج غمکده با خاطری حزین

اندوه، همزبانم و آلام همنشین

شبهای سرد آخر پاییز و از برون

باران و باد و غرش توفان سهمگین

باد مهیب، نعره زد و شیشه ها شکست

باران ز سقف ریخت گِل و لای بر زمین

کردم هزار لعنت، برخشم و قهر آن

گفتم هزار نفرین بر راه و رسم این

ناگاه، دلربای من، از ره فرارسید

گوئی رسید در دل اسفند، فروردین

آشفته موی و جامه گل آلود و خشمناک

از جور باد و باران، آه ماه نازنین

از شیشۀ شکسته درین لحظه باد سخت 

بر روی شمع لرزان افشاند آستین!

کردم هزار بار به باران دعای خیر

گفتم هزار مرتبه بر باد، آفرین!