سعدی

شب فراق نخواهم دواج دیبا را        که شب دراز بود خوابگاه تنها را

 ز دست رفتن دیوانه عاقلان دانند        که احتمال نماندست ناشکیبا را

گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی        روا بود که ملامت کنی زلیخا را

چنین جوان که تویی برقعی فروآویز         و گر نه دل برود پیر پای برجا را